De schapenhut van oom Ton

                                         een modern sprookje

Heel heel lang geleden  was er een grote hut in de polder, midden in de  groene weilanden. Daar woonde oom Ton en oom Ton vond het leuk om met computers te spelen.Hij deed dat dag en nacht en maakte speeltjes voor de olieboeren uit de polder.De olieboeren vonden het leuke speeltjes en kochten er steeds meer. Oom Ton vond het leuk maar hij moest heel hard werken en werd een beetje moe.

Vermoeid keek hij de polder in en zag daar een paar schapen in de regen lopen, ze waren druk bezig  met grazen. Ineens bedacht oom Ton een plan. Hij ging naar de schapen toe en vertelde ze dat hij vers gras had, ze konden dat krijgen als ze bij hem in de schuur kwamen, daar zaten ze dan lekker droog en warm. Ze kregen bovendien ook nog drankjes, niet te veel natuurlijk want 6 keer per dag is voldoende en alleen op vaste tijden.  Ze hoefde alleen maar op toetsjes te drukken en in telefoons te blaten. De schapen dachten even na, niet te lang natuurlijk want dat is moeilijk voor schapen, en ze blaten in koor "Ja oom Ton dat doen we". Oom Ton deelde de kudde in tweeën, er waren typ schapen die de hele dag glazig voor zich uit kijken en wel 15 minuten per dag geheimzinnige tekens op het scherm typten, en er waren blaat schapen die de hele dag aan de telefoon tegen olieboeren zaten te blaten om de typ fouten van de typ schapen ongedaan te maken.  Oom Ton en de schaapjes waren gelukkig en gingen zo jaren gelukkig door.

De olieboeren wilde steeds meer en meer en oom Ton en de schaapjes maakte steeds meer speeltjes. Wel wilde de olieboeren steeds mooiere en ingewikkeldere speeltjes en waren zij bereidt om daar nog meer goudstukjes voor te betalen. Oom Ton moest aan de wensen van de olieboeren voldoen en dat deed hij door nog meer schapen in de schuur te halen. De schapen kregen een nu ieder 1 ½ m2 ter beschikking om hun werkzaamheden uit te voeren. Maar doordat er zoveel schapen waren en deze dieren allemaal een eigen mening hadden, moest oom Ton ze allemaal  gehoorzaam houden. Je hebt vast wel eens een kudde schapen gezien en als die allemaal tegelijkertijd gaan blaten (een mening verkondigen) dan wordt het een warboel. Dus maakte oom Ton een boek en hij noemde dat het RVHP, hij maakte als een echte regent allerlei wetten en gaf deze als geschenk aan de schapen. De schapen dachten dat het een goed cadeau was en het geblaat verstomde. Er waren wel veel verschillende schapen en ze hadden net zoals bonte koeien wel ergens een vlekje. Maar het RVHP boek maakte aan die verschillen een eind. Als je goed keek waren er meer soorten schapen, zo had je de mompelschapen die allerlei opmerkingen hadden maar die alleen zachtjes tegen elkaar zeiden. Die twee schapen heten Wi en Pi maar ze waren wel slim, ze mompelden tegen elkaar maar wel zo zacht dat de andere schapen het niet goed konden horen. En zeker niet oom Ton of zijn hulp schaap,want dat zou het abattoir voor ze  betekenen.

Er waren ook 6 meisjes schapen, deze schapen waren de hele dag bezig de mannetjes schapen te plagen, te giechelen en onbenullige ruzietjes met elkaar te het maken. Bij de blaat schapen had je bijvoorbeeld een pastoor schaap, een voetbal schaap, een dans schaap enzovoort.Dan had je de typ schapen, die hadden onderling nogal wat rivaliteit. Ze hadden een wedstrijd in het maken van typ fouten, iedere typ fout kreeg de naam revisie met daar achter een nummertje. Dat nummertje was er om bij te houden hoe hoog de totaal score was. Hoe hoger het revisienummer hoe groter hun plezier was. Je zou zeggen dat een typfout vervelend was maar de typ schapen hadden een methode ontwikkeld om daar toch plezier van te hebben.Ze gaven de blaat schapen of de olieboeren de schuld door te zeggen dat ze dat hadden kunnen weten. Dat was niet echt zo maar ze hadden in de speeltjes allerlei valkuilen gebouwd om de blaters en de boeren om de tuin te leiden. Maar als die de valkuil ontdekten dan maakte ze snel een nieuwe en noemde die revisie. Dan waren er ook nog praat schapen, deze praat schapen gingen naar de olieboeren toe om ze te vertellen dat een nieuw speeltje moesten kopen. Dat het speeltje niet echt werkte maakte niet uit want de typ schapen zorgde er wel voor dat de olieboeren zich dom voelde als ze in een valkuil vielen. Vol schaamte draaide de olieboeren zich dan om en keerde huiswaarts. Maar er waren in de laatste jaren nogal wat schapen die het toch niet zo leuk vonden in de hut van oom Ton en gingen op zoek naar een andere hut. Een hut waar je mocht drinken wanneer je daar trek in had, en waar je wel 4 m2 ruimte had. Waar je wel mocht blaten als je dacht dat het speeltje verbeterd kon worden. En zo gingen deze schapen naar een andere hut. Oom Ton vond dat niet leuk, want hij moest dan naar nieuwe schapen zoeken, en dat was niet makkelijk, hij plaatste advertentie in de lokale Mekkermedia en af en toe was er een argeloos schaap die reageerde op de advertentie.

Op een dag kwam er een zwart schaap, met mooi donker sluik haar, met hier en daar en grijs vlekje. Dat zwarte schaap aanschouwde de blaters, de typers, de praters en alle andere schapen. Hij keek eerst een paar weken om zich heen en keek naar alle schapen. Hij schreef alle dingen op die hem opvielen en ging daar over nadenken. Hij vond dat de blaat schapen heel hard moesten werken om de typ fouten van de typ schapen goed te praten. En ze moesten iedere keer dezelfde verhalen aan de olieboeren vertellen. Het zwarte schaap vond dat niet leuk en hij bedacht dat de blaters die verhalen op moesten schrijven zodat ze die verhalen makkelijk konden op hoesten. Hij vond ook dat het afgelopen moest zijn met de typ fouten van de typers. En hij vond ook dat de speeltjes erg oud werden, tenslotte is Philips al jaren geleden gestopt met het maken van zwart wit TV's. Dus vertelde hij oom Ton dat hij geen blater wilde zijn maar een schrijf schaap die de verhalen van de blaters op wilde schrijven en er voor de olieboeren  een gebruiksaanwijzing schrijven die ze konden begrijpen. Hij stelde ook voor om de blaters meer gereedschap te geven en ze mogelijkheden geven om blater 1e klas te worden. Oom Ton vond dat een interessant plan en zei tegen het zwarte schaap dat hij er over na wilde denken. In tussen ging oom Ton met andere schapen praten uit een andere hut, dat waren Quality schapen en die zullen bijna hetzelfde als het zwarte schaap gaan zeggen maar die hebben daar eerst heel veel  tijd en goudstukjes voor nodig. De tijd verstreek en oom Ton dacht en dacht en dacht. Na een tijdje vroeg het zwarte schaap of oom Ton al uitgedacht was, maar dat was niet zo. En oom Ton dacht en dacht en dacht. Na het verstrijken van 4 volle manen dacht het zwarte schaap of oom Ton al uit gedacht was. Dus stapte hij wel gemoed naar oom Ton en vroeg of oom Ton al uitgedacht was. Oom Ton zei dat hij er bijna was en dat hij wel een brief zou geven aan het zwarte schaap. Oom Ton schreef een brief aan het zwarte schaap, en hij vond hem zelf heel mooi. Hij schreef dat het zwarte schaap zelf had gevraagd of hij naar het abattoir mocht en dat oom Ton dat goed vond. Toen het zwarte schaap die brief las was hij niet blij, had tenslotte helemaal niet gevraagd of hij naar het abattoir mocht, hij wilde tenslotte schrijf schaap worden. En als hij naar het abattoir ging zou hij de meisjes schapen, de mompel schapen, de voetbal schapen en de praatschappen niet meer zien. Dus vertelde hij oom Ton dat hij niet naar het abattoir wilde maar  dat hij schrijf schaap wilde worden. Oom Ton werd boos heel boos, en hij zij tegen het zwarte schaap "ik ervaar jouw als een dreiging, jij brengt de andere schapen op ideeën en dat wil ik niet. Ik ervaar jouw als een donderwolk boven mijn hoofd en ik wil niet nat worden, ik wil dat jij naar het abattoir gaat en als je dat niet wil ga je maar naar een andere hut. Je krijgt geen gras meer en ook geen 6 drankjes per dag meer. En je moet binnen 30 dagen weg zijn als je niet doet wat ik zeg." Het zwarte schaap schrok, maar hij weigerde om naar het abattoir te gaan en een andere hut dat was dan toch nog beter. Dus vertrok hij naar een andere wei, een andere hut. Een paar andere schapen vonden het wel jammer, maar ja wat konden ze doen. Toch waren er een paar schapen die aan het denken gezet waren, een paar andere schapen mekkerden een beetje onderling maar niet tegen oom Ton. Oom Ton ging op zoek naar andere schapen, maar hij wilde geen zwarte schapen meer. Om Ton wilde alleen nog maar Ja schapen.